آموزش به‌معنی آموختن، یاددادن و تعلیم در برابر تربیت می‌‌باشد.آموزش تجربه‌ای است مبتنی بر یادگیری و به‌منظور ایجاد تغییرات نسبتا پایدار در فرد، تا او را قادر به انجام کار و بهبود بخشی توانایی‌ها، تغییر مهارت‌ها، دانش، نگرش و رفتار اجتماعی نماید. بنابراین آموزش به‌مفهوم تغییر دانش، نگرش و تعامل با همکاران است. آموزش مستلزم استفاده از برنامه‌های پیش‌بینی شده‌ای است که شایستگی‌های موجود در کارکنان را تقویت و موجب کسب دانش، مهارت و توانایی‌های تازه در فرد می‌گردد، به‌گونه‌ای که بهبود عملکرد شغلی را تسهیل می‌نماید.
به‌طور کلی موضوع آموزش کارکنان و اهمیت آن در علوم اداری و مدیریت بعد از جنگ جهانی دوم مورد توجه قرار گرفت. تا آن زمان سازمان‌های معدودی بودند که برای تعلیم و تربیت کارکنان خود سعی کافی مبذول می‌‌داشتند. در انگلستان تا سال 1944 آموزش جامع و صحیحی برای کارکنان وجود نداشت، و از آن تاریخ به بعد اداره کل کارآموزی و آموزش وابسته به وزارت خزانه‌داری تأسّی گردید. فرانسه برای اولین بار در سال 1946 یک مرکز آموزشی به‌نام مدرسه ملی امور اداری تاسیس کرد. در آمریکا تا سال 1949 آموزش کارکنان چندان مورد توجه قرار نداشت، و با تصویب اولین قانون کنگره در سال 1958 ، آموزش در امور ادری مورد توجه قرار گرفت.
در ایران آموزش کارکنان به شیوه نوین در اواسط دهه 1310 مطرح گردید، هرچند قبل از آن آموزش کارکنان به صورت موردی و پراکنده وجود داشته است. راه آهن در سال 1314 و وزارت پست و تلگراف و تلفن در سال 1318 آموزشگاه‌هایی را تأسیس کردند، تا اینکه در سال 1327 آموزش ضمن خدمت جزء وظایف دولت قرار گرفت و در سال 1342 با تأسیس شورای عالی عالی اداری کشور، آموزش ضمن خدمت و تربیت نیروی انسانی و ضعیت بهتری پیدا کرد.